Niyeti sadece dıştan yapmak yeterli değildir. Niyetin öncelikle mutlaka kalp ile yapılması şarttır.

Çünkü niyet, kalbe aittir. Bununla beraber niyetin kalp ile yapılıp dil ile de söylenmesi daha iyidir.

Bir kimse, kılacağı namaza kalp ile niyet ederek diliyle niyetlenmeyip bir şey söylemese, namazı yine sahih olur. Fakat kalp ile niyetlenmekle birlikte dil ile de bunu söylemesi, müstehaptır. Çünkü burada dil, kalbe yardımcı olur.

Buradaki müstehaptan kasıt, sünnet manasına gelen müstehap değildir. Buradaki müstehaptan kasıt; “selef-i sâlihîn bunu iyi görmüştür ve ulemanın tuttuğu güzel bir yoldur.” demektir.

Namaza kalp ile niyetlenmeyip sadece dil ile niyetlenmek ise yeterli değildir. Mutlaka niyetin kalp ile yapılması gerekmektedir.

Niyeti dil ile söylemenin bidat olduğuna hükmeden âlimlerimiz bulunmaktadır. Fakat burada dil, kalbi toparlamakta, kalpte olanı kuvvetlendirmekte ve vesveseyi önlemektedir. Bu nedenle olsa olsa bidat-i hasene olur.

Hangi vakti kıldığını bilmek niyetin şartlarındandır fakat tek başına yeterli değildir.

Namaza niyet etmek demek, “ALLAH Teâlâ için ihlâsla namaz kılmayı dilemek ve hangi namazın kılınacağını bilmek” demektir.